समाचार » प्रचण्डका पूर्वअंगरक्षक भन्छन्, ‘उहाँलाई चारपटक मार्न खोजियो’

युवराज दुलाल, प्रचण्डका अंगरक्षक तथा पूर्वमाओवादी लडाकुका डिभिजन सहायक कमाण्डर एमाओवादी अध्यक्ष पुष्पकमल दाहाल ‘प्रचण्ड’ ले केही दिनअघि आफूमाथिको सुरक्षा खतराबारे दिएको अभियक्तिलाई लिएर विभिन्नथरि व्याख्या र प्रचार–प्रसार भएका छन् ।कसैले त्यसलाई स्वभाविक भनेका छन् । कतिले प्रचण्ड डराएको रुपमा बुझेका छन् । केहीले ‘पोलिटिकल स्टन्ड’ भनेको पनि सुनियो । पूर्वजनमुक्ति सेनाको जिम्मेवार सदस्य र अध्यक्ष प्रचण्डको सुरक्षामा केही वर्ष काम गरेकाले त्यसबारे केही भन्नु आफ्नो कर्तव्य सम्झेको छु । प्रचण्डले तक्रियावादी क्याम्पभित्र ‘आफूलाई भौतिक रुपमा सिध्याउने’ खेल भइरहेको बताउनुभएको छ । त्यो आंशिक सत्य, आशंका वा विश्लेषणका आधारमा गरिएको कुरा होइन । त्यो सतप्रतिशत सही कुरा हो र त्यसभित्र गम्भीरता पनि लुकेको छ । प्रचण्डलाई विभिन्न चरण र समयमा सुरक्षाको खतरा थियो । उहाँलाई भौतिक रुपमा सिध्याउन खोजिएकै थियो । त्यसका चार प्रमुख घटनाको यहाँ उल्लेख गर्न चाहेको छु ।
कोतपर्वकै निरन्तरतामा प्रचण्डमाथि षड्यन्त्र नेपालमा कोतपर्व, भण्डारखाल पर्व, मदन भण्डारी हत्या प्रकरण र तत्कालीन राजा वीरेन्द्रको वंशनाशजस्ता थुप्रै राजनीतिक प्रकृतिका डरलाग्दा घटना भएका छन् । ती सबै घटनापछि नेपालको राजनीतिले अर्को मोड लिएको छ । प्रकारान्तरले ती नयाँ राजनीतिक मोडहरु नेपाली जनताका लागि अभिषाप सिद्ध भएका छन् । जति पनि उच्च राजनीतिक नेतृत्वको हत्या भयो ती सबै नेपालमा अस्थिरता नचाहने वैदेशिक शक्तिको योजनामा भएका हुन् । यो मेरो होइन इतिहासकारहरुले अनुसन्धानबाट गरेको दाबी हो । भित्र डिजाइन जसले बनाएको भए पनि बाहिर घटना भने विदेशी शक्तिका नेपाली मतियारमार्फतै भएको छ । चाहे त्यो जंगबहादुरको उदयका लागि भएको कोत पर्व होस् वा ज्ञानेन्द्रको उदयका लागि भएको दरबार हत्याकाण्ड होस् । ती सबै घटना नेपाली माटोमा घटेका थिए । तर योजना बाहिरै बनेका थिए । प्रचण्डको हकमा पनि त्यही कुरा लागू हुन्छ ।
कार्यकर्ताबाट खतरा भन्नु बेइमानी प्रचण्डले आफूमाथि सुरक्षा खतरा रहेको बताएपछि गृह मन्त्रालयले विज्ञप्ति जारी गरेर आफू गम्भीर रहेको संकेत गर्न खोज्यो । तर गृहकै नेतृत्व गरेका बामदेव गौतम भन्दैछन्, ‘प्रचण्डमाथि पार्टीभित्रैबाट खतरा छ ।’ यो उनको सरासर गैरजिम्मेवार अभिव्यक्ति हो । विषयको गम्भीरतालाई नबुझेर वा बुझेर गृहमन्त्रीले यस्तो गम्भीर विषयलाई उडाउन खोज्नु बिडम्बवाको कुरा हो । प्रचण्डको सुरक्षामा नेपाली जनता र एमाओवादी कार्यकर्ताबाट कुनै चुनौती छैन । कसैले स्वीकार गरोस् वा नगरोस् प्रचण्ड नेपालको नेता नम्बर–१ हो । प्रचण्डबाट बढी अपेक्षा गरेका कारण आक्रोश उहाँमाथि नै केन्द्रित हुनु पनि स्वभाविकै हो । हाम्रो पार्टीभित्र कयौं विषयमा नेताहरुसँग कार्यकर्ताका चित्त दुखाई, गुनासा र असन्तुष्टि रहेको साँचो हो । तर त्यो प्रचण्डको हत्या गर्ने कुराको कसैले कल्पनासम्म गर्न सक्दैन । जनयुद्धबाट खारिएर आएका योद्धाहरुबाटै प्रचण्डलाई खतरा छ भन्नु गृहमन्त्रीको लाचारी र बेइमानीबाहेक केही होइन । पार्टीभित्र र जनताबाट खतरा भएको महसुस न प्रचण्डलाई भएको छ एमाओवादीलाई नै ।
प्रचण्डको हत्याका लागि भएका विभिन्न असफल प्रयासबारे बुँदागत रुपमा उल्लेख गर्न चाहन्छु ।
प्रकरण नम्बर–१
प्रचण्डको नेतृत्वमा २०५२ फागुन–१ मा जनयुद्धको विधिवत सुरुआत भयो । सुरुका केही दिनमा सत्ताधारीहरुले ‘गुलेली चलाउन नजान्नेले कसरी बन्दुक चलाउँछन् ?’ भनेर हाँसो ठट्टामा उडाउनेहरु अहिले पनि राजनीतिमा छँदैछन् । लोकलाजका अगाडि मुख देखाउन त्यही गुलेली चलाउन नजान्नेको एजेण्डामा लतारिएको सबैलाई थाहा छ । जब गुलेलीभन्दा भन्दै बन्दुक पड्कन थाल्यो त्यसपछि उनीहरुले माओवादीलाई लुटेरा समूह करार गरे । अराजनीतिक समूह भएको ठूलै हल्ला पिटाए । त्यतिले पनि आन्दोलन रोक्न नसकेपछि अन्तिम अस्त्रका रुपमा ठूलै लुटेरा अर्थात आतंककारी घोषित गरे । ‘आतंककारी’ का टाउेका थिए प्रचण्ड । सत्ताधारीले आतंकारी नाइकेहरुका टाउकाको मूल्य तोके । खुलेआम हत्या गर्ने धम्की धेरैपटक दिए । सेना लगाए । पुलिस लगाए । अमेरिकासहित अन्तर्राष्ट्रिय शक्ति केन्द्रबाट सैन्य, भौतिक र प्राविधिक सहयोग लिए । जनस्तरबाटै प्रचण्डलाई मारेर टाउको बुझाउनेलाई पुरस्कृत गर्ने फर्मान गरे । केही उट्पट्याङ सोच भएकाहरु सत्ताधारीको लहैलहैमा लागेर ५० लाख पाउने सपनामा प्रचण्डको टाउको खोज्न रुकुम रोल्पातिर गए । यी कुनै बनावटी कुरा होइनन् । त्यतिबेला भएका घटना हुन् । तर कसैको केही चलेन । जनता, कार्यकर्ता र जनमुक्ति सेनाले प्रचण्डसहित आफ्ना नेताहरुको सुरक्षा गरे ।
प्रकरण नम्बर–२
prachanda securityसंविधानसभाको पहिलो निर्वाचनमा माओवादीको रोल्पा रुकुम लगायत केही जिल्लाबाट सीमित सिट आउँछ भन्ने भविष्यबाणी गरिएको थियो । नेपालका कुनै पनि राजनीतिक दल र विदेशीहरुलाई माओवादीले प्रत्यक्षतर्फ बहुमत ल्याउँछ भन्ने कल्पनै गरेका थिएनन् । यदि उनीहरुले त्यस्तो सोचेका थिए भने चैत २०६४ चैत २८ मा निर्वाचन हुनै दिँदैनथे । निर्वाचन मिति घोषण भएसँगै विस्तारै देशव्यापी रुपमा माओवादीका पक्षमा जुन उभार आयो त्यो देखेर विरोधीहरुको क्याम्पमा भूइँचालो नै गयो । माओवादीले जित्ने भयो भनेपछि प्रचण्डमाथि सुरक्षा खतरा बढाइयो । एकातिर सांकेतिक रुपमा धम्की नै दिने र अर्कोतिर ‘तपाईंमाथि भौतिक रुपमा खतरा छ, चुनावी सभाहरुमा नजानुहोला’ भन्दै मनोवैज्ञानिक दबाब दिने काम त्यतिबेला धेरै भएका थिए । किन भने प्रचण्ड जहाँजहाँ गयो त्यहाँयहाँ माओवादीप्रति जनलहर उर्लेको थियो । प्रचण्डले त्यस्ता कुराको प्रवाह गर्नुभएन । उहाँ पार्टीद्वारा देशका अधिकांश स्थानमा तय गरिएका चुनावी सभामा सहभागी हुनुभयो । अन्तिममा पाँचथर सदरमुकाम फिमिदसहित पूर्वी पहाडी जिल्लाका केही स्थानका सभामा जान भने हामीले हामीले प्रचण्डलाई रोक्यौं । उहाँले जसरी पनि जाने कुरा गर्नुभएको थियो । तर हामीसहित राज्यको सुरक्षा संयन्त्रले पनि उहाँलाई जान दिएन । हामीलाई त्यसबेला केही डरलाग्दा सूचनाहरु आएका थिए । ती सबै हावादारी थिएनन् । त्यसलाई पत्याउन सकिने आधारहरु थिए ।
जब केही गम्भीर प्रकारका सूचना आए त्यसपछि उहाँको सुरक्षा बढायौं । चिवनको शक्तिखोरमा जनमुक्ति सेनाको तेश्रो डिभिजनको शिविर थियो । त्यबाँबाट दुई जना ब्रिगेड कमाण्डरको नेतृत्वमा एक सयजना छानिएका फाइटरहरु काठमाण्डुमा खटायौं । उनीहरु सबैसँग स्वचालित हतियार थिए । कोही गाडीमा, कोही मोटरासइकलमा र कोही सार्वजनिक सवारी साधनमा पनि हिंड्थे । उनीहरु काठमाण्डुभरि छरिएका थिए । ती ‘सार्प सुटर’ हरुले प्रचण्डको हत्या गर्न जसलाई खटाइएको छ भनिएको थियो, तिनीहरुको निगरानी गरेको थियो । हाम्रो शक्तिले पिछा गरेको थाहा पाएपछि बिस्तारै त्यो समूह डराएर पछि हटेको थियो । त्यसरी हतियारधारीहरु प्रचण्डको सुरक्षामा खटिएको कुरा राज्य संयन्त्रलाई थाहा थियो । राज्यको स्वीकृतिमा त्यसो गरिएको थिएन, तर हतियार बोकेर राजधानीमा एक सयभन्दा बढी युवा खुलेआम हिंड्दा एकजना पनि नसमातिनु भनेको राज्यको अघोषित स्वीकृति थियो भन्ने बुझ्नुपर्छ । त्यो समूहले प्रचण्डको हत्या गर्न खटिएका अपराधीहरुलाई काउण्टर अट्याक पनि गर्न खोजेको थियो । आक्रमण भएको भए ती सबैलाई सखाप पार्ने तयारी हाम्रो थियो । उनीहरु डराएर पछि हटे र बाँच्न सके । हाम्रो सजकताकै कारण त्यतिबेला प्रचण्डमाथिको आक्रमणको योजना तुहिएको हो ।
प्रकरण नम्बर–३
पहिल्यैदेखि अमुक शक्तिबाट प्रचण्डलाई खतरा छँदै थियो । प्रधानमन्त्री भएपछि त्यो थप बढेर गएको थियो । रुक्मांगत कटवालमाथि तत्कालीन सरकारले बाहिर आएका कारणहरुले गर्दा मात्र एक्सन गरेको थिएन । त्यसका भित्री कारणहरु पनि थिए । ती समय क्रममा बाहिर आउने नै छन् । प्रचण्डले कारबाही नगरको भए पनि कटवालले प्रचण्ड सरकारलाई ‘कू’ गर्ने खतरा थियो । उनले आफ्ना जासुरहरुलाई प्रधानमन्त्रीको सुरक्षामा खटाएका थिए । उनीहरुले प्रचण्डका स–साना गतिविधिको रिपोर्ट कटवालकोमा पु¥याउँथे । कटवालले प्रधानमन्त्रीको एडीसीका रुपमा खटाएका अरुण पाल नै सुराकी थिए । त्यही कारण उनीप्रति प्रधानमन्त्री कहिल्यै आश्वस्त हुन सक्नुभएन । पाल नजिक आएपछि प्रचण्ड सुरक्षाप्रति ढुक्क हुनुको साटो नआइदिए हुन्थ्यो भन्ने गर्नुहुन्थ्यो । कयौं ठाउँमा जाँदा पाललाई छलेर हिंड्ने गर्नुभएको थियो । प्रधानमन्त्रीबाट राजीनामा दिएपछि प्रचण्ड आफैंले ‘बालुवाटारभित्रै मेरो हत्याको योजना बनेको थियो’ भनेर कयौंपटक सार्वजनिक रुपमा बोल्नुभएकै हो । कटवालका त्यो बेलाका र त्यसयताका पनि गतिविधि हेर्दा ती सबै झुठ थिए भन्न म सक्दिन ।

प्रकरण नम्बर–४
विभिन्न वैध र अवैध जालसाँझीद्वारा एमाओवादीलाई दोश्रो संविधानसभामा तेश्रो शक्तिमा झारियो । माओवादीलाई साइजमा ल्याएपछि परिवर्तनका एजेण्डा सकिनेछन् भन्ने केहीलाई लागेको थियो । तर त्यसो गर्न सोचेजति सजिलो थिएन र भएन । परिवर्तनका एजेण्डाबाट पछि हटेका काँग्रेस–एमाले प्रचण्डले परिवर्तनका पक्षमा लिएको अडानबाट आतंकित र भयभित भएका छन् । उनीहरुमा सकिएको भनिएको माओवादी फेरि जाग्न लागे भन्ने पर्न गएको छ । परिवर्तनका पक्षमा अडान लिएका कारण प्रचण्डमाथि सुरक्षा ‘थ्रेट’ बढाइएको छ । प्रचण्डको कुरालाई गम्भीर रुपमा लिएर उचित सुरक्षा प्रबन्ध मिलाउनुको साटो गृहमन्त्रीजस्तो जिम्मेवार व्यक्तिले उडाउन खोजेका छन् । ख्यालख्याल गर्दा गर्दै मदन भण्डारीको हत्या भयो । ख्यालख्यालमै वीरेन्द्रको वंश नास भयो । यी घटनाक्रम सबै जनता र राजनीतिज्ञहरुलाई थाहै छ । वैदेशिक शक्ति केन्द्रको ‘इन्ट्रेस्ट’ विपरीत कसैले अडान लियो भने उसको जीवन नै खतरामा पर्दै आएको छ । बारम्बारका घटनाले पुष्टि गरेको तथ्यलाई बुझ्नुको साटो सरल रुपमा बुझेर उल्टै प्रचण्डलाई उडाउने काम भयो । आफ्नै पार्टीका महासचिव मदन भण्डारीको हत्याबारे जानकार रहेका गृहमन्त्रीले यो विषयलाई हाँसोमा उडाउनु गम्भीर बिडम्वना मात्र होइन, कमजोरी र असक्षमता समेत हो ।
प्रचण्डलाई मर्छु कि भन्ने चिन्ता छैन
प्रचण्डको सुरक्षा चासो र त्यसबारेको मनोविज्ञानलाई मैले नजिकबाट हेरेको छु । म करिब पाँच वर्षसम्म उहाँको एडिसीका रुपमा रहें । मैले त्यो बीचमा अनुभूति गरेको कुरा के हो भने प्रचण्डलाई आफ्नो व्यक्तिगत सुरक्षाको बढी चिन्ता छैन, जति मुलुक, जनता र परिवर्तनप्रति चिन्ता छ । आफ्नो व्ययक्तिगत जीवनको चिन्ता गर्ने व्यक्तिले १० वर्षसम्म जनयुद्ध र शान्ति प्रक्रिया सुरु भएयता प्राप्त राजनीतिक उपलब्धी संस्थागत गर्न यति धेरै संघर्ष गर्नै सक्दैन । प्रचण्डका अगाडि एक दुई होइन, सयौं चुनौती छन् । सामान्य मान्छेले यति धेरै चुनौतीको एकैपटक सामाना गरेर अघि बढ्नै सक्दैन । रिवर्तनका एजेण्डाको रक्षााका लागि मर्न तयार भएको व्यक्तिले डराएर ‘रुवाबासी’ गरेको भन्ने सोच्नु उहाँमाथिको अविश्वास, धोका र विश्वासघात मात्र हो । यो उहाँमाथिको अन्याय पनि हुनेछ । अहिलेसम्म मेरो ज्यानको खतरा छ म त्यो ठाउँमा जान्न भन्ने वाक्य प्रचण्डको मुखबाट सुनेको छैन ।
सरकार सचेत होस्

सरकारले समयमै प्रचण्डको उचित सुरक्षा प्रबन्ध मिलाउनुपर्छ । राष्ट्रिय अन्र्तराष्ट्रिय शक्तिकेन्द्र र खुफिया एजेन्सीबाट हुन सक्ने खतरातर्फ सरकार सकेत रहनैपर्छ । सचेत गराउँदा गराउँदै प्रचण्डा वा अरु कुनै नेतामाथि घटना घट्न गयो भने त्यसको जिम्मेवार सम्पूर्ण रुपले सरकार हुनेछ ।
गिरिजालाई प्रचण्डको सुरक्षा चिन्ता थियो
प्रचण्डप्रति धेरैको आशा र विश्वास भएकाले सुरक्षामा पनि चिन्ता हुनु स्वभाविकै हो । मैले प्रचण्डको सुरक्षामा तत्कालीन प्रधामन्त्री गिरिजाप्रसाद कोइरालाजति गम्भीर र चिन्तित भएको कोही पनि देखेको छैन । त्यसैले चौतर्फी विरोधबीच गिरिजाप्रसादले प्रचण्डको सुरक्षामा प्रहरी र सशस्त्र प्रहरीभन्दा भित्री घेरामा जनमुक्ति सेना राख्न सहमति दिनुभएको थियो । गिरिजाप्रसाद आफैं प्रचण्डको सुरक्षा ‘थ्रेट’ बारे सूचना दिनुका साथै सचेत गराउने गर्नुहुन्थ्यो । गिरिजाप्रसादले सुरक्षाको दृष्टिले उपयुक्त नभएको भन्दै पटकपटक नयाँबजारको डेरा छाड्न प्रचण्डलाई सुझाव दिनुभएको थियो । अन्तिममा हैरानै भएपछि उहाँकै सुझावमा प्रचण्ड अहिले बसिरहेको लाजिम्पाट सर्नुभएको हो ।

0 comments

Write Down Your Responses